Acerca de mim

A minha foto
Sintra/Miranda do Douro, Portugal
Gosto de pintar,de escrever e de fazer trabalhos manuais.Sou simples e verdadeira. Tenho que pôr paixão naquilo que faço, caso contrário fico com tédio. Ensinar, foi para mim uma paixão; escrever e pintar, continua a sê-lo. Sou sensível e sofro com as injustiças do Mundo. A minha primeira língua foi o Mirandês. Escrevo nessa língua no blog da minha aldeia Especiosa em, http://especiosameuamor.blogspot.com em Cachoneira de Letras de la Speciosa e no Froles mirandesas.

sábado, 7 de março de 2015

Haverá um dia…



Bilingue



Em cada dia
que me sinto dia
sei que é o dia
que terei
como quero e sei.

Sei lá se amanhã
será amanhã para mim
pois que no ontem
algo protelei.
Aperto os cordões ao dia
para que não tropece
e caminhe
desatando os nós à vida.

Haverá um dia
em que me sentirei noite,
mas nesse dia
não chorarei os dias
que deixei que a noite
a luz lhes roubasse
e assim os dias
não víssem o dia.


Há-de haber un die...



An cada die
que me sinto die
sei que ye l die
que tenerei
cumo quiero i sei.
Quien sabe se manhana
será manhana para mi
puis ne l onte
de algo me deixei.
Agulheto ls cordones
als dies
para que nun déian
tropicones
i camínen
çfazendo ls nuolos
a la bida.

Há-de haber un die
que me sentirei nuite
mas nesse die
nun chorarei ls dies
que deixei que la nuite
la lhuç le roubasse
i assi ls dies
nun bíssen l die.

 

quinta-feira, 5 de março de 2015

Bi la tue risa

A Amadeu, adonde steia!



(Bilingue)

Quien sticará l die madrugada afuora,
quando l siléncio nace na cidade?
Quien será farol na aldé
apuis que las bumbielhas de la ruga
se apáguen?
Quien será cumpanha
apuis que ls delores apérten?
Quien será beneiro
por adonde mánen las palabras?
Quien será nino
a sigurar la boladeira de ls suonhos?

Na preça de casa
deixabas colgado un cerron
cun la lhéngua
cun que nunca t´aquestumeste a sonhar.

Apuis que cerrabas la puorta,
outra s´ancarrapitaba por ti
i te fazie cumpanha na spertina.
Çque la cidade ardie
cun l nerbioso de formigueiros a botar gente,
cargabas ne ls ombros la cerrona
para amanhar modo de remendar ls buracos
que outros fazien an muitas bidas.

Quien mirará pal sien abrigo
para ber se se lhabou
ou s´inda ten la camisa
toda cagada, de la biespura?!

Hoije a la pormanhanica,
quando bi ua flor acabada de salir
i a mirar para mi cun un sunriso abierto,
bi nessa flor la tua risa…


Vi o teu sorriso


Quem prolongará o dia
madrugada fora
quando o silêncio nasce na cidade?
Quem será farol na aldeia
quando as luzes da rua se apagam?
Quem será companhia
quando as dores apertam?
Quem será veio
por onde brotem as palavras?
Quem será criança
para segurar o papagaio dos sonhos?

Na entrada de casa
deixavas dependurado um saco
com a língua
com que nunca te habituaste a sonhar.
Depois fechavas a porta
e outra se enleava em ti
e te fazia companhia até a desoras.

Logo que a cidade ardesse
com o nervoso de formigueiros a deitar gente,
carregavas nos ombros a sacola
para conseguires remendar os buracos
nas roupas que outros faziam
nas vidas de muitas pessoas.

Quem olhará o sem abrigo
para ver se tomou banho
ou se está ainda a usar
a camisa suja da véspera?

Hoje de manhazinha,
quando uma flor acabada de abrir
me sorriu com um sorriso aberto,
vi nessa flor o teu sorriso...




Adelaide Monteiro
5/3/2015

segunda-feira, 2 de março de 2015

Hai buracos piores que galatones


 
Quedou un buraco i nun haberá aire
que para el puolo arrastre,
nien anxurrada que l´encha cun nata.
 Hai buracos  piores que galatones!...
 Fondos  i cun ls lhados ásparos,
 guincharros a ferir la raíç de las palabras.

 Solo ua árbole agarrada a chano firme,
 cun raízes fuortes,chena de ganas de bibir
deixa un buraco fondo,
porque arrincada por ua airaçada
a la falsa fé.
 
 Las outras,
aqueilhas que se ban deixando morrer
porque la fuorça le bai faltando,
 ls anhos le pésan ne ls tuoros carunchosos,
ou siempre bibírun maribundas,
essas, an menos de nada, cáien-se
anque cun un airico lebe.
Apuis apodrécen spandeiradas
i deilhas naceran setas, ne l tuoro pocho. 

Ah! Mas hai-las, anque cun malina,
nun se déixan secar,
 lhuítan  i cuntínan-le tuoros a medrar,

énchen-se de fuolhas i flores
 i dan fruto l anho anteiro. 

Apuis hai un bendabal
que a la falsa fé las arrinca,
le stronca las raízes na tierra biolada,
cuscorones nácen,
guincharros quédan a doler,
la tierra sufre mas nun se queixa
porque mais árboles ténen que nacer
d´ua alma que se fui
ou cumo querie, eiqui se quedou
para nacer bida,
ua singela flor que séia… 

Hai buracos
que son piores que galatones
i só las palabras deixadas,
le fazerán quecuolho!…

 

1 de Março de 2015 , l die  que Amadeu Ferreira mos deixou

 Adelaide Monteiro

 

Seguidores

Arquivo do blogue