Acerca de mim

A minha foto
Sintra/Miranda do Douro, Portugal
Gosto de pintar,de escrever e de fazer trabalhos manuais.Sou simples e verdadeira. Tenho que pôr paixão naquilo que faço, caso contrário fico com tédio. Ensinar, foi para mim uma paixão; escrever e pintar, continua a sê-lo. Sou sensível e sofro com as injustiças do Mundo. A minha primeira língua foi o Mirandês. Escrevo nessa língua no blog da minha aldeia Especiosa em, http://especiosameuamor.blogspot.com em Cachoneira de Letras de la Speciosa e no Froles mirandesas.

quinta-feira, 6 de outubro de 2011

Ruga la Lhéngua Mirandesa




Mais ua ruga cun l nome la Lhéngua Mirandesa. Einouguremos-la onte an Palmela, nun bárrio de casas nuobas dua fraguesie nas fraldas de l monte adonde l castielho se chube cielo arriba mirando l mar i la sierra de l´ Arrábida i la cidade se ancarrapita pulas rugas cada béç mais yegres i cun suolo sgúbio de tantas pisagadas.
La nuossa ruga stá serena an suolo praino, antre pinhos i sobreiros. Stende-se tan feliç, cumo se stubira na tierra adonde la Lhéngua botou raízes i se fizo giente por sieclos afuora, l sou Praino, cumo se stubira acerca ls sobreiros de l Cabeço de la Trindade.
Há-de resfolgar aire puro cun ls pulmones chenos, há-de cuntar ls anhos ne ls tuoros de ls sobreiros, há-de ber la cortiça a angordar, há-de oubir las machadas quando ls dies se l cúmpran, há-de mandar ls ninos que alhá jóguen a la bola ó ánden de bicicleta para casa, nó cun las Trindades porque ls telemóbles se apréssian a tocar ls tagalhicos para l sou chequeiro, tagalhicos zanquietos cun cundiçones para bolar an cielo sien fumos i para resfolgar aire fresco de pinhos.
Há-des, ruga nubica,…prouísta,  há-des ber nacer casas nuobas, famílhias jobenes an sou nial de suonhos.  Cun l nome grabado na tabuleta d´azuleijos cun cercadura amarielha, há-des ber l tou cuorpo tapado cun alcatron nuobo an fuolha, há-des apuis ambelhecer dezindo adius a giente , a pinhos i a sobreiros i, acenhendo a quien passa, há-des dezir que an Pertual hai outra lhéngua, l mirandés, tamien oufecial i de l mesmo tiempo.

Eilha alhá stará siempre, faga sol ó chuoba, deitada  a mirar l cielo, seia primabera ó berano, an nuites scuras ó strelhadas,  siempre a spera de dar las buonas benidas a quien chega.

Nós stubímos alhá nun die de outonho, a ceçar cun la calor cumo se fura berano. Oubimos la gaita, bimos beilar ls dançadores cun sues bestimientas de borel i lhenços floridos, pies cumpassiados, palos ciertos cun la música, cumo na qualquiera ruga de las sues aldés, a pedir pals santos de fin de berano.
La tabuleta,  apuis que l çtapórun la cara, mirou para nós i, oubindo-mos falar an mirandés, sentiu-se an sue casa,  marco a dar nome aqueilha ruga. Al fin, dou-le ua risica i la ruga sentiu-se  berdadeiramente la Ruga la Léngua Mirandesa.





Em homenagem à rua, escrevi este texto, unicamente em mirandês.

2 comentários:

  1. Berdadeiramente la ruga de la lhéngua mirandesa, pouísta, a resfolgar aire fresco de pinhos i sobreiros! Cumo se fuora ua ruga de l nuosso praino.
    Que einouguraçon más guapa!

    Beisicos

    ResponderEliminar
  2. Puodes crer que si!!! Stubo guapa la fiesta Miranda/Palmela.
    Un beisico Teresa,

    Delaide

    ResponderEliminar

Seguidores

Arquivo do blogue